Abstract

In 2018 werd in Victoria, Australië, nieuwe wetgeving ingevoerd om het onderhandelen over overeenkomsten voor betaalbare huisvesting aan te moedigen. Deze verandering resulteerde in de uitbreiding van formele en informele mechanismen voor sectoroverschrijdende betaalbare huisvesting. In dit artikel baseren we ons op 20 interviews met belanghebbenden op het gebied van huisvesting, waarbij we ons richten op het onderhandelingsproces. We stellen een nieuw theoretisch kader voor om de capaciteit voor collectieve actie in een losjes gereguleerd beleidsgebied te interpreteren, waarbij we inzichten uit de onderhandelingstheorie en de literatuur over institutionele capaciteitsontwikkeling (Institutional Capacity Development, ICD) combineren. We vinden wijdverspreide bezorgdheid over de ondoorzichtige, inefficiënte en potentieel uitbuitende aard van de resultaten. We stellen ook vast dat de overeenkomsten tussen de projecten onderling verschilden op basis van de mate van vertrouwen, de toegang tot informatie, het politieke kapitaal, het vermogen om wederzijds voordeel te behalen en de aanwezigheid van gemeenschappelijke regels voor interactie. We concluderen dat op concurrentie gebaseerde onderhandelingen kunnen leiden tot een grotere institutionele capaciteit, terwijl ze ook de uitdagingen van woningbouw in de context van institutionele onzekerheid benadrukken.