Orkaan Helene veranderde de tijdloze, rustgevende aanwezigheid van torenhoge dennen en rustige beekjes in de bergen van North Carolina in symbolen van verwoesting. Omgevallen bomen vernielden bruggen, aardverschuivingen verstikten wegen en woeste rivieren sleurden huizen en mensen mee.
Door Traci White
De Blue Ridge Mountains in North Carolina zijn de plek waar ik verliefd werd op de natuur. Ik groeide op bovenop en aan de voet van die bergen. Mijn broer en ik liepen over een kronkelige grindweg als de schoolbus ons na schooltijd afzette om bij ons huis in Fairview aan Garren Creek Road te komen. Mijn familie woonde ook aan de voet van Mount Pisgah in Candler, waar we tijdens een legendarische sneeuwstorm ingesneeuwd raakten.
Voorstander van het milieu
Toen ik als kind de waarde van de natuur zag, wilde ik die als volwassene behouden. Onderzoek van Nancy M. Wells en Kristi S. Lekies uit 2006 bevestigt dat verband: Mensen die voor hun 11e jaar deelnemen aan activiteiten in de natuur zijn waarschijnlijk eerder geneigd om zich milieuvriendelijk gedragen als volwassenen.
Terwijl ik op sociale media video's zag van plaatsen die deel uitmaken van mijn identiteit en die met geweld wegkwijnden in het water van Helene, was het een dagelijkse strijd om niet in tranen uit te barsten.
Delen van Fairview zijn twee weken na de storm nog steeds moeilijk bereikbaar en Garren Creek Road is nu meer kreek dan weg. Ik vraag me af of de huizen waar mijn familie woonde nog overeind staan.
Bekijk dit bericht op Instagram
Vorige week heb ik contact opgenomen met vrienden die nog steeds in de bergen wonen, en gelukkig hebben ze me teruggebeld zodra ze een internetsignaal konden vinden om te zeggen dat ze veilig zijn en dat hun huizen grotendeels ongedeerd zijn. Maar allemaal hadden ze te maken met bomen die vlakbij hun huizen en auto's naar beneden kwamen, of met opritten en straten die wegspoelden of geblokkeerd werden door omgevallen bomen. De nasleep van de storm is voor veel mensen gekoppeld aan de sterke geur van verse dennen.
Psychologische afstand
Als communicatiemedewerker voor de onderzoeksgroep Milieupsychologie is het mijn taak om op de hoogte te blijven van het nieuwste onderzoek op het gebied van milieupsychologie, dat net zo snel gepubliceerd wordt als de steeds triester wordende rapporten over omslagpunten in het klimaat. Een jaar lang was het mijn professionele verantwoordelijkheid om met iedereen die wilde luisteren te praten over de rol van gedragsverandering in het tegenhouden van de ergste scenario's van klimaatverandering. Maar orkaan Helene heeft me nog steeds geschokt.
De meerderheid van de mensen wereldwijd geen psychologische afstand voelen van de risico's van klimaatverandering. Ze erkennen dat het nu invloed op hen heeft en niet alleen als iets dat anderen in de verre toekomst zal treffen. Ik reken mezelf tot hen, maar ik was nog steeds verrast door hoe erg het zou kunnen zijn in een plaats die ironisch genoeg was geïdentificeerd als een "...klimaatparadijs".
Klimaatverdriet
Mijn acute persoonlijke gevoel van klimaatverdriet en ongeloof, ondanks dat ik dacht dat ik op de realiteit was voorbereid, werd verwoord door Adam Smith, een wetenschapper bij de National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA) die in Asheville woont: "Voor iemand als ik die deze [rampen] jarenlang grondig bestudeert en ze vrij goed begrijpt, kunnen ze ons nog steeds verrassen en shockeren."
Smith was een van de inwoners die geïnterviewd werd door De Washington Post over de nasleep van orkaan Helene. Veel inwoners van Asheville, Fairview, Candler en vele andere gemeenschappen in de meer dan 30.000 vierkante kilometer grote regio West-North Carolina hebben materiële hulp nodig, omdat stromend water, elektriciteit en internet voor velen nog steeds niet beschikbaar zijn en honderden wegen nog steeds onbegaanbaar zijn.
Geestelijke gezondheid
Maar geestelijke gezondheidszorg is ook nodig, en die is er gelukkig ook. begint te worden aangeboden voor bewoners van de Blue Ridge Mountains. A 2020 papier gepubliceerd in het International Journal of Environmental Research and Public Health vond voorlopig bewijs voor de effectiviteit van "geestelijke gezondheidszorg eerste hulp voor het behandelen van stress als gevolg van acute en extreme weersomstandigheden (zoals orkanen, overstromingen en branden) en sub-acute gebeurtenissen (zoals droogte en hittegolven)".
Een artikel uit 2024 in Cogent Mental Health. 'Er is geen hulplijn': hoe geestelijke gezondheidszorg jongeren met klimaatproblemen kan ondersteunen - erkent de specifieke impact van extreem weer dat verergerd wordt door klimaatverandering en plaatsen treft die je persoonlijk kent en waar je van houdt. "Zien dat waardevolle natuurlijke omgevingen waar je om geeft in negatieve zin veranderen, wordt ook geassocieerd met klimaatangst."
Zoals onze collega Anne van Valkengoed heeft geschreven in verschillende publicaties (waaronder een artikel in 2023 in het Bulletin of the Atomic Scientists) is klimaatangst geen geestelijke gezondheidsprobleemmaar verdient dezelfde behandeling als een ander. Maar zoals de Cogent Mental Health paper opmerkt: "Er is een gebrek aan gepubliceerd onderzoek naar behandelingen voor leed dat voortkomt uit het bewustzijn van milieuveranderingen op de langere termijn en dat de implementatie voorstelde van verschillende universele benaderingen voor het bevorderen van geestelijke gezondheid."
Het artikel in Cogent Mental Health erkent ook dat er een schuldgevoel ten grondslag ligt aan klimaatnood in het Noorden: "Klimaatnood onder jongeren in het Verenigd Koninkrijk wordt geassocieerd met schaamte en schuldgevoel over iemands persoonlijke bijdrage aan het probleem en frustratie over het gebrek aan politieke actie en individuele controle over klimaatverandering."
Omgaan met
Anne heeft momenteel een manuscript in behandeling over hoe we kunnen achterhalen op welke manieren we kunnen omgaan met klimaatangst, zowel vanuit een emotiegericht als probleemgericht perspectief. "Actie ondernemen om het klimaat te beschermen en je aan te passen aan klimaatverandering zijn voorbeelden van probleemgerichte coping, en je mentale gezondheid beschermen is emotiegerichte coping", legt Van Valkengoed uit.
"Emotiegerichte coping kan plaatsvinden door middel van steun van familie of vrienden, vormen van creatieve zelfexpressie, of groepsbijeenkomsten om de emotionele kant van klimaatverandering te bespreken, zoals het Netwerk voor Goed Verdriet", zegt ze.
Voor elk type omgang is er collectieve of individuele actie, of mitigatie- of aanpassingsmaatregelen. Ze zijn allemaal nodig en zo veel mogelijk van ons zouden de acties moeten ondernemen die we kunnen - wanneer we kunnen.
Actie ondernemen
Mijn persoonlijke klimaatverdriet en -angst als gevolg van de verwoesting door orkaan Helene voelde als het doorlopen van de rouwfasen: ontkenning, boosheid, onderhandelen, depressie en acceptatie.
Maar als het op de klimaatcrisis aankomt, is acceptatie niet het enige dat we kunnen doen. De klimaatcrisis is onaanvaardbaar en onze acties om ons aan te passen en te verzachten - collectief, individueel, politiek en persoonlijk - maken een verschil. Wat we nu doen kan helpen om andere gemeenschappen en mensen te behoeden voor de verwoesting en wanhoop van klimaatrisico's.
Communicatiemedewerker
